تب و تاب

از بی کسی این دل ز تب و تاب فتاده

آن کس که تپش داد چرا تاب نداده

بیچاره ی دل روز و شبش در طلب یار

خون خورد و برون داد نگفت هیچ ز اسرار

از بی کسی و غصه و اندوه چه ها رفت

کان گونه دلی شاد بدین گونه فنا رفت

آن خوش سخن می طلب مجلس عشاق

خونابه دل خورده و خود را زده شلاق

هر کس که دلی خواست به دریا بسپردش

دریا به درون برد و برون زد به کنارش

ما در طلب یار به آتش برسیدیم

روزی به خود آییم که آخر برسیدیم

3-7-92  خونه  00:00